"Miasto kości" - Cassandra Clare

Rodzina to grupa społeczna, której ufamy najbardziej. Darzymy ich bezgranicznym zaufaniem, mówimy im wszystko, wiedząc, że nam pomogą. Wyciągną z kryzysu, który nas dopadł. Sądzimy, że wiemy o naszej rodzinie wszystko. Spędziliśmy z nimi całe życie, egzystując w przekonaniu, że nie ukrywają przed nami żadnych tajemnic. Lecz co jeśli oni jednak nie są z nami szczerzy? Jak się czuje ktoś, kto dowiedział się, że jego matka, osoba, która zawsze była obok, okazała się kłamcą? Taiła przed nim najważniejsze rzeczy i używała wszystkich możliwych sił, by ten ktoś zapomniał o dawnych czasach. O rzeczach, o których nie powinien pamiętać. Bycie okłamywanym to jedno, lecz bycie okłamywanym przez najbliższych, przez swoją rodzinę, to najgorsza rzecz, jaka może człowieka spotkać. To jak cios w serce.

"Ludzie zwykle płaczą nie wtedy, kiedy są zdenerwowani albo przestraszeni, tylko wtedy, gdy są sfrustrowani."

Clary to zwyczajna piętnastolatka, która pewnego niefortunnego dnia w klubie Pandemonium widzi coś, czego nikt inny nie dostrzega. Dziewczyna ujrzała tajemniczych ludzi, którzy stali nad zakrwawionym chłopakiem. Chciała mu pomóc, lecz szybko jednak okazało się, że to nie są zwyczajni ludzie. Dziewczyna później ponownie widziała kogoś, kogo nie powinna. Cały świat przewrócił się jej do góry nogami, gdy jej matka została zaatakowana i porwana. Ciosem dla piętnastolatki był fakt, iż mama ukrywała przed nią ogromny sekret. Wtedy Clary wkroczyła w świat Nocnych Łowców. 

Cassandra Clare to powszechnie znana twórczyni serii Dary Anioła, które zdobyły wielką popularność wśród czytelników. Czterdziestoletnia pisarka napisała pierwszą część bestsellerowego cyklu w 2007 roku. Na podstawie "Miasta kości" powstała ekranizacja wyreżyserowana przez Haralda Zwarta, która swoją premierę ma w sierpniu. Dlaczego sięgnęłam po tę pozycję? Chciałam zobaczyć, jaki jest fenomen tej książki (jak również zrozumieć, czemu Emcia tak bardzo narzekała na tę książkę i dlaczego Gabrysia tak poganiała mnie do jej przeczytania). Chciałam zrozumieć dlaczego tyle ludzi pokochało tę serię. No i zrozumiałam.

"Sarkazm to ostatnia deska ratunku dla osób o upośledzonej wyobraźni."

Pani Clare zadziwiająco dobrze stworzyła świat Przyziemnych, Podziemnym, demonów i Nocnych Łowców.

Bardzo podobały mi się wszelkie oryginalne pomysły, które pisarka wplotła w fabułę. Z powszechnie znanych istot, stworzyła coś niesamowicie ciekawego, wybijającego się spośród innych powieści tego gatunku. Trzeba przyznać, że o demonach, wampirach, wilkołakach, jest naprawdę mnóstwo książek, lecz ta ma w sobie to 'coś'.

Ogromnym plusem tej powieści jest humor. Nie przypominam sobie, by był choć jeden rozdział, który by mnie nie rozbawił. W każdą sytuację pisarka potrafiła wpleść jakiś zabawny motyw. Nie pochłonęła jej ogromna powaga sytuacji i wszystkie zmartwienia bohaterów. Ironiczne teksty, zabawne docinki, sarkastyczne stwierdzenia, to tylko jeden z wielu powodów, dla których pokochałam tę książkę. 

"Tylko ludzie pozbawieni celu są nieszczęśliwi."

Pomimo iż ta pozycja ma ponad pięćset stron, czyta się ją niewiarygodnie szybko. Wszystko to dzięki nieprzerwanej akcji, która niezmiernie ciekawi czytelnika. Opisy walki, zmagań głównych bohaterów są naprawdę dobrze skrojone, jasne i trzymające w napięciu. 

Bohaterzy są dobrze wykreowani. Wyraziści, ciekawi i oryginalni. Główna bohaterka to normalna nastolatka, która nie irytuje czytelnika. Nie zgrywa również nie wiadomo jakiego bohatera, jak się dzieje w wielu innych książkach z gatunku PR czy fantasy. Jace to postać, którą nie można nie polubić. Wnosi wiele do powieści. Niesamowicie intryguje czytelnika. 

"[...] kochać to niszczyć i że być kochanym to znaczy zostać zniszczonym."

Wątek miłosny to jedyna rzecz, do której miałam wątpliwości. Autorka starała się, by nie przesłonił on pierwotnego planu książki, i to jej się udało. Ale miałam wrażenie, że było go trochę za mało. Wydawał mi się lekko niedopracowany. W całość dodany został również trójkącik miłosny, lecz on okazał się stanowczo inny niż w książkach, w których do tej pory się pojawiał. No cóż, mam nadzieję, że pani Cassandra dopracuje wątek miłosny w następnych częściach.

Język jest bez zarzutu. Przystępny, bez dużej liczby kolokwializmu czy też wulgaryzmów. Przeznaczony zdecydowanie dla młodzieży, która powinna bez problemu odnaleźć się w tej książce.

Komu polecam "Miasto kości"? Wszystkim, którzy lubią ciekawe książki o nadprzyrodzonych rzeczach i którzy uwielbiają się pośmiać podczas czytania. Dzieło pani Clare to intrygująca powieść, która pochłonie czytelnika już od pierwszy stron. Polecam!

"Nie możesz ratować innych, dopóki nie uratujesz siebie."